◇ หนาว เหงา หม่น ◇

จอมหม่น

ฟากฟ้า

"มึงว่าคนเราน่ะมันจะเหงาสุดๆเท่าไหนวะฟากฟ้า"ผมมองหน้าเพื่อนที่บังเอิญเจอกัน

"กูไม่รู้ กูรู้แค่ว่าถ้ากูเหงาน่ะ..กูดูโปเกม่อนก็หายเหงาแล้ว" 

 "โอ้ยยย ไอ้ฟ้านิยามความเหงามึงนี่แย่จริงๆ"เห้อม ไอ้หน้าตายด้านนี่มันเคยเหงาไหมวะ 

"มึงเชื่อไหม นิยามความเหงาของกูน่ะซับซ้อนมาก เพราะความเหงาน่ะมันทำให้คนหม่นเหมือนชื่อกูนี่ไง"ผมยักคิ้วให้มัน 

 "นิยามเหี้ยไรของมึงไอ้หม่น ตรรกะห่าไรเนี้ย"

 "เอ้า ไอ้ฟากฟ้าหรือมึงจะเถียง...ความเหงาน่ะมันทำคนคิดลึกซึ้ง มันทำคนหม่น มันทำคนเศร้า และมันก็ทำคนหนาว...แต่หนาวในที่นี้กูหมายถึง หนาวใจนะเว้ย เพราะคนบางคนน่ะ..มีเพื่อนเป็นความเงียบ แบบกู.."ผมพลางมองฟ้าด้วยสายตายาวไกล ถูกแล้วล่ะ แค่ความเงียบที่เหมาะกับผมเท่านั้น..แค่ผมสัมผัสมันได่เท่านั่นเอง.. 

 "มึงคิดไรมากมายวะไอ้หม่น ความเหงามันไม่ได้ซับซ้อนเหี้ยไรเลย" 

 "ทำไมวะ"ผมข้องใจกับคำตอบมัน

 "เหงาก็บอกเหงา แค่มึงบอกอย่างน้อยมึงก็รับรู้แล้วว่า มึงไม่ได้อยู่คนเดียว มึงมีดาว มีสายลม มีต้นไม้ที่รับฟังมึงและที่สำคัญ...มึงมีกู" ผมมองหน้าไอ้ฟากฟ้าด้วยสายตายิ้มขำ เออว่ะ จริงๆมันก็ไม่มีอะไรมากชีวิต แค่ดำเนินต่อไปเพื่อวันพรุ่งนี้ก็พอ